Samira komt binnen als een Westerse vrouw, met een kort jasje, een spijkerbroek en gymschoenen. Wanneer ze voor ons staat heeft zij een djellaba aan. Ze oogt frêle, maar in haar woorden toont zij zich een krachtige vrouw die veel heeft doorgemaakt.

Ze begint, op een zangerige toon, de beginregels van de Koran voor te lezen. De Koran wordt verschillend verstaan: voor sommigen is het het woord van God, waarover niet valt te discussiëren. Voor anderen – die minder in de publiciteit treden – laat de Koran je vrij om te geloven vanuit je hart. De vorm kun je loslaten, zoals je kleding los kunt laten. Samen zijn we op reis. Daarbij maakt het niet uit hoe we er uit zien. De collectieve zwaarte van verschillende geloven is die van de schuld. Onbewust dragen wij die allemaal met ons mee.

Als kind van Marokkaanse ouders groeide zij op in Vlaanderen, waar ze naar een rooms-katholieke school ging. Alle vrije dagen moest zij van haar ouders naar de Koranschool. Nu zoveel jaren verder kan zij zeggen:

Er is geen goed of fout. We zijn geconditioneerd in het volgen van regels. Dat mogen we ontleren, loslaten. We zijn op weg naar lichter worden.

Samira

We leren ieder in een horizontale dimensie zien: we hebben ieder een lichaam en god is buiten ons. We leren dat we ieder uniek zijn, anders dan de ander. Maar die weg leidt tot vele problemen. Ik ben niet ‘Samira’. Dat is de vorm. Ik zie mijzelf in de ander die ik aankijk, in iedereen. Tot ik weer in slaap val en mij identificeer met de rollen die ik mij eigen heb gemaakt. In de stilte kan ik mij verbinden met wie ik in wezen ben. Dit kun jij ook. De verhalen over wie je bent laat je gaan en je verdiept je in wie je in wezen bent. Je ontdekt dat er iets groters is dan jezelf waar je je aan over kunt geven.

Samira

In gesprek met God

In een heftige periode in haar leven vroeg zij God of ze één jaar rust mocht nemen van het vijf maal per dag bidden tot God. Toen kon ze tot rust komen, zonder zich schuldig te voelen. Een cursus in wonderen kwam op haar pad. Ze liep wel aan tegen de vele christelijke formuleringen in de teksten, maar voorbij die vorm zag ze de waarde van deze cursus.

Elk moment dat we bang zijn, bestaan we niet. Dat deel dat bang is in mij, baseert zich op verhalen uit het verleden. Wij zijn onschuldig, maar onbewust herhalen we het schuldig zijn. In plaats van ons (horizontaal) vast te houden aan verhalen en vormen over wie we zijn, kunnen we (verticaal) beseffen wie we in wezen zijn. Wie jij in wezen bent.

In het stil worden laat ik mijn gedachten los en laat ik de onderliggende gevoelens toe.

Ik ervaar gedragen te worden door de liefde van God. Liefde omarmt mij. Ik zie liefde in mij. Ik zie liefde in jou. Ik ben liefde. Jij bent liefde. Als ik liefde ben, hoe kan een ander dan geen liefde zijn? De ander handelt misschien niet uit liefde.

Het ego is verslaafd aan verhalen over zichzelf. Het ikje mag dood gaan. We projecteren de collectieve schuld op de ander: die is slecht. Hoe zou de liefde reageren? We kunnen vanuit liefde op de ander reageren. We kunnen de liefde in de ander zien. Onze geest is één.

Wanneer je vanuit liefde naar de ander reageert, leg je bij de ander een cadeautje neer. Het kan zijn dat de ander het pas veel later uitpakt.

Wanneer je verlost wil worden, ga dan een week bij je familie logeren. Dan kom je alle conditioneringen tegen. Ook dan kun je liefdevol reageren, terwijl je alle verhalen laat zoals ze zijn. Je hoeft niet op zoek te gaan naar erkenning bij de ander.

Wees je eigen moeder, wees je eigen vader.

Samira

Vragen van aanwezigen

Vraag: Hoe kan ik reageren op het lijden van een ander?

Je ziet dat er lijden is, ziekte. Vaak leggen we het buiten ons neer: dit gebeurt niet in mij. We projecteren de schuld dan buiten ons.
Stel dat een dierbare een ernstige ziekte heeft. Je erkent dat de ander pijn heeft en angstig is. Je luistert en kijkt terwijl je innerlijk om hulp vraagt hoe hier naar te kijken. Vraag God, je innerlijke gids om hulp. In veel gevallen is het voldoende om naast de ander te zijn.

Vraag: Hoe weet je of het antwoord van je innerlijke gids komt, of van je eigen denken?

Het ego verandert steeds, komt steeds met een andere reactie. Je innerlijke leraar is eenduidig. Dan is er geen twijfel. Je innerlijke leraar wacht tot je stil wordt. Het ego schreeuwt om oplossingen. Je blijft kijken naar je eigen oplossingen, tot je meer in stilte bent. Dan verschijnt het aan je. Is het een handeling vanuit je eigen leraar, dan komt er vreugde terug. Is het uit je eigen denken, is het nooit genoeg en voel je angst.
Is je ego aan het roer, dan ben je overgeleverd aan alles wat er om je heen gebeurt. Het ego identificeert zich met het lichaam. Elke dag stap je in je lichaam.
Je maakt een ontwikkeling door van meisje, naar vrouw, naar moeder. Je lichaam verandert mee. Je bent niet je lichaam. Het lichaam is de projectie van het ego.”

Vraag: Wat is verlicht zijn?

Je bent het licht, maar je ziet het niet. We moeten de rotzooi, de blokkades opruimen om dat te zien.

Vraag: Kun je je kinderen ook iets meegeven?

Ik hoef zelf niet de rol te zijn van moeder. Dat leidt alleen maar tot spanning en irritatie. Mijn kinderen spiegelen mij. Ik werd boos toen ik mijn kinderen vlees zag eten. Toen realiseerde ik mij dat ik in mijn boosheid herhaal wat ik heb geleerd. Ik heb mijn oordeel over vlees losgelaten. Ik ben vrij.

Van binnen voel je verzachting, op het moment dat je regels loslaat. Tegen mijn kinderen zeg ik: ‘Doe wat je moet doen, wat op je weg komt’. Als moeder vind ik van alles, maar als ik innerlijk om hulp vraag voel ik verzachting, kan ik de controle loslaten. Dan is er vreugde en ruimte voor iedereen. Dan groeit er vertrouwen dat wij Eén zijn en worden gedragen.

Tot slot

komt Hetty naar voren om Samira te bedanken voor het spreken vanuit haar hart.

Verslag lezing Omarm de verschillen en durf jezelf te zijn, door Maarten van Rootselaar.