Pas vanaf mijn 34ste leerde ik echt op mijn eigen benen te staan. Ik had niets meer om me achter te verschuilen. Ik was niet meer de getrouwde vrouw met een bekende zaak in Groningen, de zogenaamde middenklasse. Nee, ik moest een uitkering aanvragen en alle toeslagen die er maar waren om eindelijk, eindelijk rust te vinden met mijn kinderen. Daar begon de reis van het breken van het ego. Het leven toonde waarin ik nog geloofde: